Osobom niezaznajomionym ze szczegółami pracy ochroniarskiej może się ona wydawać lekką i przyjemną. W końcu mało kto był świadkiem poważnych działań w zakresie ochrony osób oraz mienia. Wbrew panującemu przekonaniu uprawnienia pracownika ochrony są dość rozbudowane i nie ograniczają się jedynie do przeglądu nagrań z monitoringu. Gdy sytuacja zrobi się groźna, ochroniarz może sięgnąć po bardziej stanowcze metody niż samo wezwanie policji.
Jakie środki przymusu bezpośredniego są do dyspozycji pracowników ochrony?
Zawód ochroniarza został uregulowany ustawą o ochronie osób i mienia. Zawarte w niej przepisy określają postępowanie w sytuacjach zagrożenia osób lub mienia. W takich sytuacjach kwalifikowany pracownik ochrony fizycznej ma prawo do użycia środków przymusu bezpośredniego, jedno z nich to możliwość użycia siły fizycznej w postaci dźwigni transportowych lub obezwładniających.
Ochroniarz może również zażądać wylegitymowania się nieznanej mu osobie poruszającej się po chronionym obiekcie. Ma do tego pełne prawo również pracownik niekwalifikowany. Jeśli podejrzana osoba odmawia okazania przepustki, dowodu czy innego dokumentu potwierdzającego tożsamość (a więc i upoważnienia do przebywania na danym terenie), zostanie wezwana do opuszczenia obiektu chronionego. Taka sama sytuacja czeka osoby, które zakłócają porządek. Dopiero w momencie braku podporządkowania się oraz widocznych oznak zagrożenia pracownik ochrony może skorzystać z dostępnych mu narzędzi do wyegzekwowania zasad panujących na danym osiedlu, w zakładzie pracy czy galerii handlowej.
O jakich narzędziach mowa? Może to być m.in. paralizator, pałka służbowa, pies służbowy, pas obezwładniający czy gaz łzawiący, a nawet broń palna. Tego typu środki przymusu bezpośredniego stosowane są zwłaszcza w sytuacjach zamachu na życie lub zdrowie pracownika albo osób postronnych, przeciwdziałania niszczeniu mienia oraz ujęcia przestępcy w trakcie pościgu. W większości przypadków wystarczy jednak zwykłe prawo do użycia siły fizycznej w postaci chwytów obezwładniających i przekazaniu odpowiednim służbom państwowym.
Jak w praktyce wygląda prawo użycia broni palnej?
Chociaż uprawnienia kwalifikowanego pracownika ochrony fizycznej dopuszczają użycie broni palnej, to dochodzi do tego w skrajnych sytuacjach. Są też one ściśle określone przez ustawę.
Przypadki w których można zastosować prawo do użycia broni palnej:
– w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie pracownika ochrony lub innej osoby
–przeciwko osobie, która nie zastosowała się do wezwania natychmiastowego porzucenia broni lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie może zagrozić życiu lub zdrowiu pracownika ochrony lub innej osoby
–przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą odebrać broń palną pracownikowi ochrony,
–w celu odparcia gwałtownego bezpośredniego i bezprawnego zamachu na ochraniane osoby, wartości pieniężne oraz inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne
Warto pamiętać, że broń palna może zostać zastosowana również poza chronionym terenem w celu wezwania pomocy, zaalarmowania, oddania strzału ostrzegawczego oraz zapewnienia bezpieczeństwa konwoju. Każdy przypadek użycia broni palnej musi być jednak odnotowany w ewidencji, a ochroniarz zobowiązany jest do wykonywania poleceń przedstawiciel instytucji państwowych (zwłaszcza policji) lub samorządu lokalnego.
Prawo nie pozostawia wątpliwości – pracownik ochrony może zastosować wiele metod w celu zapewnienia bezpieczeństwa przebywającym na wyznaczonym terenie osobom oraz własności. Dzięki temu odgrywa istotną rolę podczas ochrony stałej bądź doraźnej.
Warto zaznaczyć, iż od dnia 01.01.2014 r. weszła w życiu ustawa o deregulacji zawodu „ochroniarza”. W tej sytuacji nie każdy pracownik ochrony posiadający wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej posiada uprawnienia osoby dopuszczonej do posiadania broni palnej. Żeby uzyskać takie uprawnienia należy złożyć odpowiedni wniosek oraz pozytywnie zaliczyć egzamin państwowy przeprowadzony przez Komendę Policji.